Ποια είναι η Διώνη τελικά; Πού πάει και πού μας πάει; Από το παλάτι των Ονείρων στο Δάσος των Ευχών και από κει στη μεγάλη πόλη. Ζωή σαν παραμύθι; Όχι! Ζωή αληθινή. Ζωή που είναι Δώρο. Δες μέσα από τα μάτια ενός αδέσποτου σκύλου. Τι βλέπεις; Τι νιώθεις; Αυτή είναι η ζωή τους. Μη γελιέσαι. Κόλαση. Όμως, πώς είναι να ξαναστέκεσαι στα πόδια σου αφήνοντας τη ζωή σου στα χέρια μιας νεράιδας; Ζώα που διδάσκουν, ένα βασίλειο που γκρεμίζεται, ένας σκύλος που ήρθε να μοιράσει αγάπη και να εκπληρώσει μια αρχαία προφητεία, μια νέα εποχή που μόλις ξεκινά. Ένα βιβλίο μάθημα ζωής. Μια ειλικρινής μαρτυρία για την ανάκτηση της χαμένης εμπιστοσύνης, της θέλησης για ζωή, της χαράς του να προσφέρεις χωρίς να περιμένεις ανταλλάγματα. Μια μαγική αλλά αληθινή ιστορία για τη δύναμη της αγάπης και της καλοσύνης. Της πίστης πως όλα μπορούμε να τα καταφέρουμε αρκεί να το θελήσουμε πραγματικά…

Ένα βιβλίο αφιερωμένο σε όλους τους μικρούς αδέσποτους αγγέλους που χάνουν τη μάχη καθημερινά, αλλά και στους μικρούς ήρωες που στέκονται δίπλα τους ακλόνητοι, διασφαλίζοντάς τους το δικαίωμα στη ζωή. Μια αληθινή μαρτυρία για όσα πολέμησαν και κατέκτησαν αυτές οι δύο ψυχές, η Διώνη και η Κατερίνα.

Συγγραφέας – Κατερίνα Παπαποστόλου

Γεννημένη με έμφυτη την αγάπη για τα ζώα, αυτός ήταν τελικά ο μαγικός κόσμος που ήθελα να ζήσω! Που πάντα τον αποτύπωνα με λέξεις στο χαρτί! Και σε όλες τις καλλιτεχνικές μου αναζητήσεις! Δασκάλα στα Χανιά, στην Αστυπάλαια και τα τελευταία δέκα χρόνια σε ένα χωριό του νομού Ημαθίας, Εκπαιδεύτρια πλέον σκύλων, Αρχισυντάκτρια του Περιοδικού «Κατοικίδια Εν Δράσει» και Δημιουργός του αγαπημένου μου παιδιού, της ομάδας Ζω.Ε.Σ! Ακλόνητη πάντα στο στόχο μου, «αθεράπευτα ρομαντική σε καιρούς σκοτεινούς με συναισθήματα νεκρά» κρατώ από το χέρι τα τρία σκυλιά μου που χτυπηθήκαμε όλοι μαζί με τον εφιάλτη της κακοποίησής τους και τον νικήσαμε, χαράζω πάντα νέους δρόμους και παλεύω για το χτίσιμο από την αρχή ενός νέου ζωοφιλικού κατεστημένου. Οι εικόνες της κόλασης που λέγεται «αδέσποτη ζωή στους δρόμους και τα κυνοκομεία της Ελλάδας» και τα ουρλιαχτά «μωρών» που πετάχτηκαν σαν σκουπίδια στοιχειώνουν τον ύπνο μου χρόνια τώρα. Δε μένω όμως εκεί. Μαζεύω τα κομμάτια μου κάθε φορά και πάω. Παραμένω σταθερή στις εξαιρέσεις, γίνομαι η αλλαγή που θέλω σε αυτόν τον κόσμο να δω και ξέρω πως τις μεγαλύτερες επαναστάσεις στην ιστορία τις ξεκίνησαν πάντα οι λίγοι που δε λύγισαν! Και γω ανήκω περήφανα σε αυτούς!